Zielonookich snów
Nie żałuję...
Że nie znałam klejnotów
Ni koronkowych słów
Nie żałuję...
Że nie mówiłaś mi jak szczęście kraść spod lady
I nie uczyłaś mnie życiowej maskarady
Pieszczoty szarej tych umęczonych dni
nie żal mi,
nie żal mi
Nie, nie żałuję
Przeciwnie bardzo ci dziękuję kochana
Żeś mi odejść pozwoliła
Po to bym żyła tak jak żyłam
Że nie dałeś mi szczęścia
Pierścionka ani psa
Nie żałuję
Że nie dzwonisz po nocach
Kochanie tak to ja
Nie żałuję
Że nie załatwisz mi posady sekretarki
I że nie noszę twojej szarej marynarki
Że patrzysz na mnie jak teatralny widz
To nic,
to nic
Nie, nie żałuję
Przeciwnie bardzo ci dziękuję kochanie
Za to że jesteś królem karo
Że jesteś zbrodnią mą i karą
Że w tym kraju przeżyłam
Tych parę trudnych lat
Nie żałuję
Że na koniec się dowiem
Ot tak się toczy świat
Nie żałuję
Że nie załatwią mi urlopu od pogardy
I że nie zwrócą mi uśmiechu jak kokardy
Pieszczoty szarej tych udręczonych dni
Nie żal mi,
nie żal mi
Nie, nie żałuję
Przeciwnie bardzo ci dziękuję, mój kraju
Za jakiś czwartek jakiś piątek jakiś wtorek
I za nadziei cały worek
Nie, nie żałuję
Przeciwnie bardzo ci dziękuję
za to, że jesteś moim krajem
Że jesteś piekłem mym i rajem
Nie żałuję,
Nie żałuję,
Nie żałuję...
La piu' bella canzone polacca per me. In breve:
''Grazie mamma, grazie a mio marito, grazie al mio paese (Polonia).....''
Non rimpiango
Che tu non mi abbia dato, mamma,
i sogni dagli occhi verdi,
non lo rimpiango...
Che io non abbia conosciuto né gioielli
né parole raffinate,
non lo rimpiango...
Che tu non mi abbia detto come rubare la felicità
e che non mi abbia insegnato la messinscena della vita,
la carezza grigia di quei giorni stanchi,
non mi rincresce,
non mi rincresce.
No, non lo rimpiango;
al contrario: ti ringrazio molto, mia cara,
che mi hai lasciato partire
per vivere come ho vissuto.
Che non mi hai dato né la felicità,
né un anello, né un cane,
non lo rimpiango...
Che non mi chiami la notte:
"Amore, sì, sono io",
non lo rimpiango...
Che non otterrai per me un posto di segretaria,
e che non indosso la tua giacca grigia,
che mi guardi come uno spettatore a teatro,
non importa,
non importa.
No, non lo rimpiango;
al contrario: ti ringrazio molto, amore,
che sei il re di quadri,
che sei il mio delitto e il mio castigo.
Che in questo Paese abbia vissuto
un paio di anni difficili,
non lo rimpiango…
Che finalmente io impari:
"Ah, quindi questo mondo è così!",
non lo rimpiango…
Che non avrò vacanza dal disprezzo
e che non mi restituiranno il sorriso come un fiocco,
la carezza grigia di quei giorni stanchi,
non mi rincresce,
non mi rincresce.
No, non lo rimpiango;
al contrario: ti ringrazio molto, mio Paese,
per qualche giovedì, qualche venerdì, qualche martedì,
e per un sacco pieno di speranza.
No, non lo rimpiango;
al contrario: ti ringrazio molto
che sei il mio Paese,
che sei il mio inferno e il mio paradiso.
Non lo rimpiango,
non lo rimpiango,
non lo rimpiango...
Nessun commento:
Posta un commento